W Europie występuje siedem gatunków chomikowatych, a chomik europejski rozprzestrzenił się szeroko od Jeniseju i Chin Zachodnich w Azji po Holandię i Belgię w Europie Zachodniej[7][20]. W środkowej i zachodniej Europie zasiedla głównie pola uprawne[4][38]. Spotkać go można we francuskiej Alzacji (departament Dolny Ren), północno-wschodniej części Belgii, w holenderskiej Limburgii (reintrodukowany na 6 stanowiskach), w Niemczech w: Bawarii i Saksonii (oraz nieliczne izolowane populacje w Brandenburgii, Meklemburgii, Hesji, północnej części Westfalii i Nadrenii), północno-wschodniej Austrii, na Węgrzech, w północno-wschodniej Chorwacji, w Słowenii (izolowana populacja koło wsi Obrež), Rumunii, Mołdawii, Czechach, w zachodniej i wschodnie części Słowacji, w południowej i środkowej Polsce[4], w południowej części Białorusi, na Ukrainie i w południowej Rosji, aż po Jenisej[18][40][23][16][24] i Kazachstanie Północnym[40][18].
Północna granica zasięgu populacji rosyjskich biegnie od granicy białoruskiej przez Smoleńsk do 59°N. Przebiega w okolicy Jarosławia i Wołogdy w kierunku miasta Niżny Nowogród, a dalej poprzez Kirow i Bieriezniki do Uralu. Na południowym zachodzie granicę występowania wyznaczają zbocza Kaukazu. Granicę północno-wschodnią wyznacza miasto Krasnojarsk nad Jenisejem, a południowo-wschodnią pasmo Ałtaju koło Gornoałtajska. Dalej gatunek sięga klinem po pasmo górskie Tarbagataj na wschodniej granicy Kazachstanu gdzie przenika do Chin Zachodnich. Największe rosyjskie populacje C. cricetus zamieszkują Przedkaukazie, rejon Wołgi i Uralu, Baszkortostanu oraz Nizinę Zachodniosyberyjską od Irtyszu do Obu i obszary w kierunku Ałtaju[18].
Niegdyś jego zasięg geograficzny obejmował całą środkową i południową Polskę, z wyjątkiem wyższych położeń górskich i zwartych kompleksów leśnych. Izolowana populacja, nawiązująca do wschodnioniemieckiej części zasięgu, znana była także z okolic Szczecina. Obecnie wycofał się z większości wysuniętych na północ stanowisk, a jego zasięg kurczy się nadal w szybkim tempie[24]. W Polsce żyją przedstawiciele dwóch linii filogeograficznych (E1[18] lub PI i Pannonia); występują tylko na południowym wschodzie kraju[24].
